Wat betekent thuis? Voor de gevestigde bewoner, de nieuwkomer, de terugkomer, de boeren, de dorpelingen, de jongste en de oudste inwoners van Losser en Olst-Wijhe? Achter elke voordeur schuilt een verhaal. Met Vaste Grond brengen we deze verhalen samen met Kunst.
Jacqueline is opgegroeid in Enschede, toen ze 9 jaar was verhuisde ze naar Overdinkel. Jacqueline heeft een leuke jeugd gehad in Overdinkel. De Muchte en de Olifant waren de plekken waar ze als puber graag kwam. Dat waren mooie tijden.
Door haar rol als bleekwachtersvrouw kan Marijke Meijer het leven rondom de Bleek als geen ander laten herleven. De toneelrol kwam op haar pad toen de basisscholen in Losser de lokale historie aan hun leerlingen wilden meegeven. Haar man Sieb Meijer, fervent toneelspeler bij onder andere De Rommelpot, werd gevraagd als bleekwachter en maakte zijn vrouw enthousiast voor de rol. Zelfs zo dat een van de leerlingen vroeg: “Mevrouw, bent u van vroeger?”
Ongeveer een jaar geleden, kwam ik samen met mijn 3 kinderen naar Losser. Ik was vanuit Suriname naar Nederland verhuist. Eerst heb ik in Amsterdam gewoond daarna ben ik naar Losser gekomen.
Gerard is de tweede zoon uit een gezin van zeven kinderen. Geboren en getogen op een afgelegen boerderij aan de Bergwönner Bergweg 499, tussen Lonneker en Oldenzaal. Deze boerderij was de eerste in dat gebied, gebouwd rond 1789. In die tijd werden de markestenen gelegd tussen Lonneker en Deurningen. Het viaduct met de naam Beuvinkshoek boven de snelweg A1 herinnert daar nog steeds aan.
Kim voelt zich op verschillende manieren verbonden met de gemeente Losser. Ze noemt haar vrienden en familie die in Losser wonen, wat haar een gevoel van nabijheid en samenzijn geeft. Ze geniet van ongedwongen momenten waarop ze bij elkaar op de thee kunnen gaan. Haar tuin is een plek waar ze zich
fijn voelt en kan ontspannen.
In de coronazomer van 2020 wist ik het zeker: we moeten de Randstad uit. Ik ben Tanja, alleenstaande moeder van een 23-jarige gehandicapte jongeman. Ik kom oorspronkelijk uit het oosten, maar heb 25 jaar in de Randstad gewoond. Ik wilde altijd al terug, maar je weet hoe het gaat, het leven haalt je in.
In een project over Lossenaren mag en kan een verhaal over textiel niet ontbreken.
We spraken Riki. Op 90-jarige leeftijd vertelt zij sprankelend en vol strijd en levenslust over de tijd waarin zij als arbeiderskind op school niet de kansen kreeg die kinderen van de middenstand wel kregen, iets wat Riki toen al als heel onrechtvaardig beschouwde. En die verschillen bleven.
Op 24 februari 2022 begon voor mij en mijn kinderen de oorlog, en moesten we vluchten uit
Oekraïne. Na een lange en moeilijke reis via Polen kwamen we op 10 april in Losser aan, waar we
eindelijk veilig waren. De mensen hier hebben ons met open armen ontvangen en op zoveel manieren geholpen dat ik me echt gesteund voelde. Mijn kinderen gaan nu met plezier naar school en ik werk samen met een fijn team. Ik hoor bij mijn land, maar Losser zit voorgoed in mijn hart.
Een nieuwsbericht bereikte de inbox van Hallo Losser: op 13 december verschijnt de nieuwe dichtbundel van Nathalie Piersma, “Foto aan zee”. Nieuwsgierig naar deze schrijfster uit Losser ging ik bij haar op bezoek. Ik werd gastvrij en hartelijk ontvangen. Nathalie Piersma is al op jonge leeftijd begonnen met het schrijven van gedichten en rijmpjes.
We zijn allemaal geboren in Charkiv, een stad vlak bij de grens met Rusland. Daar woonde ik met mijn man en mijn kind, in een stad die ik goed kende en waar we niet slecht leefden. Mijn man had er een business in thee en daarvoor ook in hout. Ik was thuis met ons kind. We hadden ook een buitenhuis op het platteland. In Oekraïne werken mensen vaak 7 dagen per week, 10-12 uur per dag.
Ik heb 68 jaar in Welsum gewoond. Ik ben er geboren, opgegroeid en naar de basisschool gegaan. Mijn jeugd was mooi en onbevangen. In de winter herinner ik me hoe de sneeuw door de oostenwind tussen de heggen langs de IJsseldijk werd opgehoopt, waardoor de weg naar school soms volledig geblokkeerd was.
De eerste de beste man waar ik mee gesprek raak, na een jonge vrouw aangesproken te hebben die vers geplukte peren in de schuur zette bij haar ouderlijk huis, is de man van het huisje aan de Goudkust. Ik belde aan, maar er werd niet open gedaan.
Ik ben geboren op de Boerhaar, in een huis tegenover de kerk. Mijn ouders komen niet uit deze regio, mijn moeder komt uit Brabant en mijn vader uit Deventer. Mijn grootouders hadden een boerderij op de Boerhaarseweg, en dat was voor mijn vader een plek waar hij als kind veel tijd doorbracht. Het was hun weekendhuis, een ontsnapping aan het drukke stadsleven.
Ik heb in mijn leven op heel veel plekken gewoond. Ik kom oorspronkelijk uit Rotterdam. Ik heb gestudeerd en gewoond in Leiden, daarna verhuisd naar Maastricht en later naar Deventer en in de buurt van Steenwijk. Daar woonde ik met partner Marike heel mooi maar wel wat afgelegen. Dus op een gegeven moment gingen we nadenken over ‘wat als we ouder worden’.
Ik ben geboren in Vietnam, Quang Ngai, dat ligt in het midden van het land. Tot mijn 18e woonde ik daar. Ik wilde naar de universiteit, maar dat mocht niet. Mijn vader was tegen het communisme. In het gezin van mijn vader was de ene helft communist en de andere helft niet, bizar hè?
Ik ben opgegroeid in het hart van Wijhe, in een gewoon, maar warm gezin met twee broertjes en een zusje. Mijn ouders zijn nog steeds samen, en scheidingen komen in onze familie gelukkig niet voor. We zijn hecht, altijd geweest. Toen ik nog klein was, verhuisden mijn ouders vanuit Amersfoort naar Wijhe. Omdat zij hier hun plek vonden, ben ik hier opgegroeid en ik kan me geen betere plek voorstellen.
Er loopt een loslopende jonge stier heen en weer op straat. De rest van de kudde rent al loeiend opgewonden door het weiland. Met twee buren en een lokale bewoonster die aan komt rijden uit het dorp Welsum drijven we de stier door het hek terug het grasland in.
Het is een klein voorbeeld van de onuitgesproken vanzelfsprekendheid om je buren de helpende hand te bieden op het platteland.
Ik ben geboren en getogen op Fortmond, een buurtschap dat valt onder de gemeente Olst-Wijhe. Hoogwatergebied. Ik woon hier nog steeds, veertig jaar later. Mijn ouders zijn in 1982 gekomen omdat het midden was tussen Bathmen, waar mijn moeder woonde en Wijhe, waar mijn vader vandaan kwam. Ze kwamen beide van buitenaf, dus wilden dat graag weer.
Fortmond ligt dicht bij de IJssel en af en toe staan onze huizen midden in de rivier. Als het water hoog komt, moeten we met een bootje van onze grond naar het vaste land.