Ditty

De eerste de beste man waar ik mee gesprek raak, na een jonge vrouw aangesproken te hebben die vers geplukte peren in de schuur zette bij haar ouderlijk huis, is de man van het huisje aan de Goudkust. Ik belde aan, maar er werd niet open gedaan.

Hij liep met zijn hond op het Reepad. Of ik de hond niet gehoord had toen ik aanbelde. ‘Die liet wel van zich horen,’ vertelde ik hem.

Enderink is zijn naam: ‘ik kom uit het dorpje Harfsen, ik weet niet of je dat wat zegt?’ Hij blijkt de broer van mijn oom’s beste vriend te zijn die is overleden. Hij is niet ver van waar ik jaren gewoond heb en waar ik dagelijks langs gefietst ben op weg naar de basisschool geboren en opgegroeid.

De Goudkust dus, woningen, oude boerderijtjes, waar mensen woonden die het niet zo breed hadden en bij de grote boeren uit de omgeving werkten.

Ik kon wel eens bij een vrouw aankloppen die hier haar hele leven gewoond heeft, een echte Welsumer.

Zo kom ik bij Ditty Malestrein uit. Een vrouw van 85 jaar.

In maart 1940 geboren, net voor de oorlog, op Erveweg 11. Toen nog Ervepad. Haar vader werd net voor haar geboorte opgeroepen om in dienst te treden. Hij mocht één dag op verlof om zijn pas geboren dochter te zien.
Nu, een paar jaar geleden heeft Ditty de brieven die haar ouders elkaar destijds schreven opgezocht op zolder. Daarin las zij hoe zij elkaar mistten toen zij net geboren was.

Waar haar ouders woonden was de boerderij van haar tante, die alleen kwam te staan na het overlijden van haar man. De ouders van Ditty konden de boerderij huren. Zij is daar opgegroeid samen met haar acht jaar jongere broer.

Haar ouders hebben tijdens de oorlog twee jonge meiden opgevangen, de vriendinnen van twee dienstweigeraars die niet te werk gesteld wilden te worden in Duitsland. De praktijk wees uit dat zij meer bij hun vriendinnen verbleven dan op hun eigen schuiladres.

Net voor haar trouwen in 1966 overleed haar broer met een brommerongeluk. Het trouwen werd daardoor een paar maanden uitgesteld naar de maand september. Een groot feest is het niet geworden. Haar moeder ging, ondanks het verdriet, met haar mee naar Deventer voor het uitzoeken van een witte trouwjurk.

Dat haar moeder dat heeft kunnen opbrengen vind ze nu ze daar op terugkijkt bewonderingswaardig. ‘Toen was je jong en met allerlei andere dingen bezig, het bouwen van dit huis onder andere, dan had je ook andere dingen aan je hoofd.’ Als ze nu foto’s ziet van de trouwerij kan ze het verdriet op haar vaders gezicht aflezen.

Over zowel de oorlog als het verlies van haar broer werd thuis verder nooit gesproken.

Met hun trouwen zijn Ditty en haar man naar de huidige woning verhuisd, Erveweg 14, waar ze komend jaar zestig jaar woont. ‘Een feestje ben ik niet zo van.’ Dus gevierd zal het wel niet worden.

Op de erker van de woonkamer staat een tekening van een ree. Het is een tekening van haar man die hij tekende toen zij de woning aan het bouwen waren.
Die tekening is toen ingeschilderd door schilders en nooit weggehaald.

Nog niet zo lang geleden hoorde ze mensen buiten die zeiden dat het hier ergens moest zijn, waarop zij vroeg wat zij zochten. De man vertelde dat hij zo’n kleine zestig jaar geleden in een huis een ree had geschilderd. Zij vroeg hen binnen en tot zijn verbazing stond de ree nog op de muur. ‘Die gaat zo lang ik hier woon ook niet weg,’ vertelt Ditty. Die daarmee de herinnering aan haar man en alles dat er gebeurd is rondom dit huis in leven houdt.

Samen met haar man, die twintig jaar geleden is overleden, heeft zij een boerderij camping gehad. ‘De mensen kwamen hier voor de stilte en om bijvoorbeeld naar de sterren te kijken, er is hier bijna geen ander licht,’ vertelt Ditty.

Maar zo liggen er voor Ditty vele herinneringen aan de Erveweg, daar waar ze haar hele leven heeft gewoond. Met de mooie uitzichten en de haar zo geliefde stilte.

Waarom Welsum toch bij Overijssel hoort is omdat vroeger de IJssel aan de andere kant van Welsum heen liep. Dat is het verhaal dat Ditty van haar ouders hoorde.

De herenboeren lieten de huisjes bouwen op wat nu de Goudkust heet, voor de arbeiders die zij in dienst namen.

– Verhaal opgeschreven door Michael Rhebergen –

Terug naar het overzicht